Szkoła jest miejscem, gdzie uczniowie spędzają 30 proc. czasu swojego życia (biorąc pod uwagę czas wolny po lekcjach, niedziele i święta, ferie i wakacje). Jest to  szczególne miejsce, w którym uczennica rozwija się jako kobieta, a uczeń jako mężczyzna.

Uczniowie szkoły „Sternika” powinni charakteryzować się szacunkiem dla innych i duchem służby. Okazją do rozwoju tych zalet są dyżury oraz pomoc świadczona przez dzieci utalentowane słabszym koleżankom/kolegom.

Liczebność klas

Klasy w szkołach „Sternika” celowo są duże (do 25 osób w szkole dla chłopców). Chodzi tu o uczenie odnajdowania się w zróżnicowanej społeczności, o zdobycie umiejętności współpracy oraz wykształcenie umiejętności doceniania talentów innych ludzi. W większej klasie uczennice/uczniowie mają więcej możliwości znalezienia przyjaciółki lub przyjaciela. Łatwiej jest również podzielić klasę na zespoły w celu rozwijania umiejętności pracy grupowej.

Dodatkowym powodem jest równowaga ekonomiczna – zbilansowanie budżetu szkoły wymaga, aby klasa była wypełniona. Doświadczenie tego typu szkół na całym świecie mówi, że dobry (a zatem lepiej wynagradzany nauczyciel) potrafi prowadzić lekcje  i w dużej i w małej klasie, zatem bardziej ekonomiczne będzie wykorzystanie jego umiejętności w dużej klasie.

Ocenianie

Oceny  wystawiane uczniom nie są ogłaszane publicznie – wynika to faktu, iż mają one charakter osobisty i nie powinny służyć do porównywania się z innymi. Konkurowanie ze sobą jest popierane przez szkołę w zakresie działalności sportowej, artystycznej albo dyżurów (np. konkursy związane z utrzymaniem porządku) –  ponieważ pomaga to w rozwoju osoby. Oceniana jest też postawa na zajęciach z poszczególnych przedmiotów.

Mundurek 

Pozwala on uniknąć zróżnicowania ze względu na status majątkowy, a przede wszystkim pomaga w procesie wychowawczym – łatwiej jest pomóc uczniowi w zachowaniu należytego wyglądu zewnętrznego, ponieważ wiadomo, jaki jest standard obowiązującego ubioru.

Z drugiej strony, jednolity ubiór pomaga nauczycielowi w skoncentrowaniu uwagi na uczennicy/uczniu, do której/którego zwraca się podczas zajęć. Nauczycielowi łatwiej jest skupić się na twarzy ucznia i zapamiętać ją, jeśli jego uwagi nie rozprasza barwny strój.

Rozwój osobisty

Pierwszym czynnikiem stymulującym osobisty rozwój dziecka jest zaufanie do każdego ucznia. Oparte jest ono na rozpoznaniu jego talentów i  przekonaniu, że jest on w stanie je rozwinąć. W budowaniu zaufania należy odróżnić kontrolę od nadzoru. Ścisła kontrola wyrabia w dziecku przekonanie, że odpowiedzialność za jego pracę ponosi w ostatecznym rozrachunku kontrolujący i wpływa demotywująco na osobiste zaangażowanie oraz rozwijanie odpowiedzialności. Roztropny nadzór pomaga uczniowi realizować zadania i zwiększać zakres własnej odpowiedzialności wraz z wzrastaniem w latach.

Szczególną rolę w procesie edukacyjnym proponowanym przez szkołę odgrywa samodzielna praca ucznia nad sobą. Jest ona oparta o osobisty plan opracowany we współpracy rodziców, tutora/doradcy i ucznia.

Głównymi  środkami motywującymi ucznia do podjęcia tej pracy są:

– osobisty wysiłek rodziców i nauczycieli, starających się we własnym życiu wdrażać zasady, które przekazują wychowankowi;

– jedność i spójność komunikatu płynącego od mamy, taty i tutora/doradcy;

– zaufanie przejawiające się w powierzaniu odpowiedzialności stosownie do okresu rozwojowego wychowanka.